Ανάμεσα στους παραδοσιακούς ήχους της γκάιντας και του κλαρίνου, με ένα πλήθος πηλιορείτικων εδεσμάτων και άφθονο καλό κρασί, φέτος ο θεσμός του εορτασμού του θερινού ηλιοστασίου στο θέατρο «Αλώνι» είχε όλες τις αποχρώσεις, έτσι ώστε τα δρώμενα να αναλογούν και να συνάδουν απόλυτα με το δέος και την ιερότητα του χώρου. Δέος που προκαλείται από το φυσικό ανάκλιντρο της πλαγιάς και ιερότητα που αναδύεται από την κυκλική ορχήστρα του θεάτρου.
Εκεί λοιπόν, όπως πάντα εραστές της αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης και υποστηριχτές των ανθρώπινων αξιών του πνεύματος, είχαμε την ευκαιρία να ξετυλιχθεί σα παραμύθι, η ιστορία του πλέον αρχέτυπου είδους θεάτρου που ξεπήδησε από τις βουνοκορφές της δωρικής Ελλάδας.
Την παρουσίαση αυτού του άγνωστου μέχρι σήμερα κομματιού της ιστορίας του θεάτρου, ανέλαβε η κυρία Γιάντσιου Χρυσή, διδάκτορας του πανεπιστημίου της Αβινιόν.
Η κυρία Γιάντσιου με τον ιδιαίτερο εκφραστικό και θεατρικό της τρόπο, μας ταξίδεψε πίσω στους αιώνες και μας έδειξε κάποια ερευνητικά απάτητα μονοπάτια, και εκεί… με έκπληξη συναντήσαμε τα πρώτα προδρομικά μπουλούκια να χαράζουν την ιστορία του θεάτρου. Αυτοί οι πρώτοι επαγγελματικοί θίασοι κατά την αλεξανδρινή εποχή καταχωρήθηκαν στην κατηγορία του Μίμου και έπειτα… η ερευνητική σκαπάνη αδιαφόρησε παντελώς για το είδος, αφήνοντάς το θαμμένο κάτω από την θλιβερή σκόνη της αδιαφορίας και της άγνοιας.
Ο Αρχαίος Ελληνικός Μίμος ή το Δωρικό θέατρο:
«Τα τέσσερα είδη δραματουργίας που γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν στον αρχαίο ελλαδικό χώρο είναι η Τραγωδία, η Κωμωδία, το Σατυρικό δράμα και ο Μίμος. Και ενώ για την τραγωδία και την κωμωδία λίγο έως πολύ όλοι κάτι ξέρουμε, για το πιο παλιό, το πιο θεατρικό –με την έννοια της περφόρμανς- και το καθόλου Αττικό δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε. Το τέταρτο λοιπόν είδος της δραματικής τέχνης-χρονολογικά πρώτο, γιατί αυτό εμφανίστηκε πρώτο, είναι ο Μίμος.
Είναι από τα λιγότερο γνωστά είδη αρχαίου δράματος. Εξορισμένο από το σύγχρονο θεατρικό ενδιαφέρον και δυστυχώς μέχρι σήμερα τελείως επισκιασμένο από τα δύο μεγάλα θεατρικά φαινόμενα (τραγωδία- κωμωδία), δεν του επιτράπηκε να φανεί η μεγάλη αναπαραστατική αξία του. Διότι αν το διαλογικό του μέρος υστερεί σε ποιότητα λόγου, ωστόσο οι πηγές μαρτυρούν υψηλή θεατρική απόδοση επί σκηνής.
Πολύ πριν την τραγωδία και την κωμωδία στις δωρικές περιοχές πρωτοεμφανίζεται το θέατρο που έχει τη μορφή φάρσας. Ψυχαγωγεί και δεν διδάσκει τον θεατή, προκαλεί γέλιο με χοντρά και χυδαία αστεία και δεν προβληματίζει και ενώ υπάρχει θέμα οι διάλογοι είναι αυτοσχέδιοι. Οι θεατρικές ομάδες είναι συνήθως μέλη της ίδιας οικογένειας που ταξιδεύουν και δίνουν παραστάσεις οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Δύο είναι οι βασικοί συντελεστές ο αρχιμίμος και η αρχιμίμα.
Στους γνωστούς ιστορικούς αποικισμούς μεταναστεύουν οι φτωχοί και η μοίρα τους. Η μεγάλη Ελλάδα και η Σικελία αποικείται κυρίως από Δωριείς. Ανάμεσα στους αποίκους πολλοί δωρικοί θίασοι. Στην νέα πατρίδα το πολιτιστικό έδαφος είναι γόνιμο και πραγματικά ευδοκιμεί το είδος και εξελίσσεται.
Η χρυσή εποχή του όμως είναι στην Αλεξανδρινή εποχή»…